|
Onderstaand artikel werd mij toegezonden door Paul Weeden. Het is van de hand van Kenny Drew jr. een zoon van pianist Kenny Drew, die jarenlang in de Kopenhaagse Jazzclub Montmartre speelde. Kenny sr. nam o.a. platen op met Coltrane, Ben Webster en Dexter Gordon, to name a few. Als u dit artikel in het Engels wilt lezen ga dan naar Kenny Drew's website: De zestiger tot tachtiger jaren vormden een geweldige tijd voor alle populaire muziekstijlen maar terwille van de discussie wil ik mij vooral richten op de zwarte muziek (of rhythm & blues, of funk of hoe je het ook wilt noemen). Kort geleden heb ik een heleboel van mijn favoriete muziek uit die periode beluisterd. Een vergelijk tussen die muziek van toen en de muziek van nu valt duidelijk in het nadeel van de laatste uit. De hedendaagse ‘muziek' maakt mij kotsmisselijk. Hoe heeft het zover kunnen komen? Hoe zijn we van Motown tot het niveau van Death Row kunnen afzakken, van Earth Wind and Fire naar Ludracris, van Luther Vandross naar 50Cent? In de tijd dat songs nog een fantastische melodie en interessante akkoordenwisselingen hadden, moest je wel kunnen zingen of een instrument kunnen bespelen om als musicus aan de bak te komen, en Michael Jackson was zwart! Wanneer de populairste muziek ster in onze huidige maatschappij een ex-crackdealer is wiens enige aanspraak op roem berust op het feit dat er negen keer op hem geschoten is en een van ‘s werelds grootste entertainers zich voor het gerecht moest verantwoorden voor pedofilie dan is er iets goed mis met onze samenleving. Als dat geen voorteken is voor de komende Apocalyps, dan weet ik het ook niet meer. Als er echt negen keer op 50Cent geschoten was, waarom werden er dan geen vitale delen geraakt. Wie schoot er dan gvd op hem, Stevie Wonder soms? En als al deze zwarte rappers onder vuur liggen, kan dan misschien iemand Eminem zijn pet in z'n witte reet duwen? Een ander item in de neerwaartse ontwikkeling van hedendaagse muziek vormt de ongelofelijke stupiditeit en het negativisme in de tekst en de begeleidende videoclip van deze zogenaamde "muziek". Recentelijk ontdekte ik dat er nu een rap-vorm is die ‘coke rap' genoemd wordt. In deze rap's wordt voornamelijk de handel, distributie en gebruik van coke en crack bezongen. Ik vind het van een ongelofelijke grofheid getuigen, dat er ook maar één platenmaatschappij is die winst wil maken uit het bejubelen van een drug die de zwarte gemeenschap bijna ten gronde heeft gericht. Mijn hoop is, dat 50Cent, dobberend in het zwembad bij z'n immense landhuis, op een zekere dag zal beseffen hoeveel levens hij heeft vernietigd met het dealen in crack en hoeveel levens er alsnog beschadigd zullen worden door het muzikale gif dat hij verspreid. Van Ludracis zag ik een video van zijn song "Act a Fool". Wat mij van de video vooral bij bleef staan is een aantal shots van hem en zijn jongens wegrennend voor de politie. Hebben wij al niet genoeg rondrennende jonge zwarten die zich als idioten gedragen zonder dat een of andere lul de behanger van een rapper dit aanmoedigt? (Maar toegegeven, Ludracis zal in één maand waarschijnlijk meer geld verdienen, dan ik in mijn hele leven als jazzmusicus. Dus wie is er eigenlijk de stommeling? Misschien ben ik het wel). Herinnert u zich nog de teksten in de ‘echte' muziek? Die gingen over de liefde of het verliezen daarvan, of brachten een boodschap van vrede, hoop en spiritualiteit zoals in de teksten van Earth Wind & Fire. Vergeet ook de sociale bewogenheid en het protest niet in de teksten van Gil Scott-Heron en Marvin Gaye. Hoe zijn we in godsnaam kunnen afzakken van ‘Just to be Close to You Girl' tot het niveau van ‘Back that Ass Up Bitch', hoe van ‘What's going on' en ‘You haven't Done Nothin' ‘ tot ‘Me So Horny' en ‘My Hump'? Tenslotte, maar niet op de laatste plaats, wil ik het hier hebben over de muzikale kwaliteiten van deze troep, of beter over het gebrek aan. Toen ik aan mijn muziekstudie begon werd mij verteld, dat muziek uit drie hoofdelementen bestond: melodie, harmonie en ritme. Rap muziek, eigenlijk een oxymoron te vergelijken met ‘militaire intelligentie' en ‘reuze garnaal', ontkent in feite het bestaan van de twee eerstgenoemde ingrediënten en bestaat louter uit ritme. Omdat alleen dit laatste in deze rotzooi aanwezig is kan rap in feite geen aanspraak maken op de betiteling: muziek. Onze cultuur is beland op een punt waar de gemiddelde luisterende malloot geen onderscheid meer kan maken tussen een goede musicus en iemand die sinds een week op een instrument speelt. Op een hoog niveau een instrument bespelen is in onze maatschappij sowieso geen gewaardeerd beroep meer. (Hoewel ik er ook niet voor de volle 100 % van overtuigd ben, dat het ooit zo was). Om heel eerlijk te zijn denk ik eigenlijk, dat de meeste studenten die zich trachten te bekwamen in jazz en klassiek hun tijd en studiegeld beter nuttiger kunnen gaan besteden! (Met deze uitspraak ga ik vast problemen krijgen). Waarom zou je kostbare tijd verspillen om een instrument onder de knie te krijgen, wanneer je eigenlijk niets meer nodig hebt dan een drumcomputer en een microfoon? Vervolgens schrijf je enige regeltjes stompzinnige tekst over ‘bitches', ‘ho's' en pooiers en maak je een paar ton. Soms vraag ik me wel eens af, waarom ik nog tijd verspil aan deze rioolput ‘muziekindustrie' genaamd. Als je vandaag de dag nog geld wilt verdienen in de muziek, dan rest je niets anders dan rotzooi te produceren die nog niet in de verste verte op muziek lijkt. Is er een oplossing? Verdomd als ik het wist. Toch zag ik kortelings een bemoedigende ontwikkeling op de tv. In een zwarte wijk werd vlakbij een school een billboard geplaatst waarop de nieuwe clip van 50Cent werd aangekondigd. Op de billboard valt de getatoeëerde rug van 50Cent te aanschouwen terwijl hij zijn armen uitstrekt met een pistool in de ene hand en een microfoon in de andere. Dat aanplakbiljet viel niet echt goed binnen de gemeenschap. Er werd geprotesteerd, de media besteedden er aandacht aan met als resultaat dat de billboard verwijderd werd. Zo'n aanpak zou over het hele land moeten plaatsvinden. Mijn voorstel is om rap te boycotten, door protestacties tegen de platenmaatschappijen voor hun kantoren en bij grote platenwinkels. Misschien is het tijd om een ‘Rap is ladelichterij en schadelijk voor de geestelijke gezondheid' beweging in het leven te roepen. Wie doet er mee? Misschien kunnen we een groot evenement organiseren onder het motto: "Rap Sucks". |
| Photogallery | Organnews | Paul Weeden News | CD's for sale |