Previous Columns 1999

Ze doen het weer
Vraag: Hoe verdien je poen met een cd?
Robbery!




Ze doen het weer!
First Published 09/11/99


Misschien is het u ontgaan, mogelijk besteed u er geen aandacht aan,
wellicht wenst u er niet mee geconfronteerd te worden maar er bestaat desalniettemin een heus jazzmagazine in Nederland. Deze op fraai papier gedrukte uitgave verschijnt onder de naam Jazz Nu. Al eens eerder heb ik betoogd het kwaliteitsniveau van de landelijke jazz pers -zover daar dan sprake van is -
erbarmelijk te vinden. Jazz Nu slaagt er echter met regelmaat in nieuwe dieptepunten te bereiken. Hun laatste wapenfeiten liegen er dan ook niet om. Het verscheiden van jazz grootheid, vibrafonist Milt Jackson is aanleiding tot een kort in memoriam in de november kolommen van Jazz Nu. Daarbij wordt een foto van de ons ontvallene afgedrukt met als onderschrift ‘Milt Jackson'.
Nadere beschouwing van deze foto op paspoortformaat doet echter de wenkbrauwen fronsen. Milt Jackson speelde toch geen trompet? Nou ja, je weet maar nooit bij jazzmuzikanten, die zijn vaak noodgedwongen van alle markten thuis.
Ook lijkt de afgebeelde niet echt op de Milt Jackson, die ik een paar maal van nabij heb meegemaakt.
Even een expert raadplegen. Deze hoeft maar één blik op de foto te werpen om tot de conclusie te komen dat hier niet Milt Jackson is afgebeeld maar de eveneens in het hemelse orkest spelende trompettist Clifford Brown. Slordig.
Eveneens slordig is de recensent die de nieuwe Hans Dulfer cd: ‘Papa Has Got A Brand New Sax' in hetzelfde november nummer bespreekt.
In de recensie over deze live in Japan opgenomen cd, valt o.a. te lezen dat Hans ook ruimte gunt aan zijn mede-musici.
Tot mijn verbazing lees ik, dat tot de uitverkorenen onder die mede-musici aan wie soleer ruimte wordt gegund o.a. Rinus Groeneveld behoort. Rinus Groeneveld?
Ik wist niet dat Rinus met Hans mee naar Japan was gevlogen om daar het Dulferiaanse evangelie mee te helpen verspreiden.
Navraag bij Rinus leert snel, dat dit ook niet het geval is geweest en dat de betrokken solist hier tenorsaxofonist Boris van der Lek betreft, Hans vaste muzikale maatje.
Ja, zo komen de misverstanden in de wereld.
Je gaat je natuurlijk wel afvragen in hoeverre de rest van de inhoud correct is.
Een vraag die eerder bij mij opkwam toen ik in een nummer van vorig jaar iets las over de vibrafonist Oscar Peterson.
Mij bekruipt dan het gevoel dat de redactie van Jazz Nu zijn lezers niet helemaal serieus wenst te nemen. Een gevoel dat ernstig werd versterkt door een over een zevental pagina's uitgesmeerde reportage over ‘De kleren van de ‘Jazzo'.
Deze reportage verscheen in het juli/augustus nummer van vorig jaar, maar ik meen daar in het licht van het bovenstaande toch nog de aandacht op te mogen vestigen.
Ik heb toen onderstaande, en uiteraard niet geplaatste, brief aan de redactie van Jazz Nu doen toekomen.


Redactie Jazz Nu
Pb. 28009
3828 ZG HOOGLAND
T.a.v. Rubriek Brieven


Amsterdam, 1 juli 1998

Geachte redactie,
236 grammen, met de nietjes mee, woog het juli/augustus nummer van Jazz Nu. Een blad van enig gewicht is de dan gewettigde veronderstelling. Lezing van de inhoud doet vermoeden dat er achter de 2 een komma geplaatst dient te worden om het inhoudelijk gewicht van Jazz Nu in cijfers te kunnen weergeven. Het summum van deze gewichtloosheid vormt in dit nummer het godbetert zeven pagina's lange artikel ‘De kleren van de jazzo'. Met dit artikel scoort de redactie ongetwijfeld zeer hoog in de top tien aller tijden van "Lulkoek waar wij niet op zitten te wachten". Het ergerlijkste aan deze redactionele onzin is dan nog het feit, dat hier aan de totaal oninteressante kleding van Rinus Groeneveld aandacht wordt besteed, terwijl de redactie de laatste drie jazz cd's van deze grootse saxofonist onbesproken heeft gelaten. Noch ‘Nothing to be afraid of', noch ‘Watch out for the Jazzpolice' noch ‘Cut the Crap', waarop een meer dan twintig minuten durend duel tussen Benjamin Herman en Rinus te beluisteren valt, werden blijkbaar waardig bevonden voor redactionele aandacht. Nee, in de kolommen van Jazz Nu duik je blijkbaar pas op wanneer je klant bent bij Zeeman of C&A. Bij de eerste de beste gelegenheid, dat ik mij een nieuw pinkelhoutje, borstrok of sokophouders heb aangeschaft zal ik de redactie onverwijld van deze uitbreiding van mijn outfit in kennis stellen. Met het uitkomen van een nieuwe cd zal ik de redactie dan ook niet meer lastig vallen, want inmiddels ben ik er achter waar bij Jazz Nu de echte interesses liggen.
Gaat u zich maar kalmpjes zitten schamen.
Met vriendelijke groeten,
Herbert Noord.


Vraag: Hoe verdien je poen met een cd?
Antwoord: Over de ruggen van de musici!


Published 22/4/99

Een paar jaar geleden werd er een 'Dag van de Nederlandse Jazz' in Utrecht georganiseerd. De fine fleur van de Nederlandse Jazz en Geïmproviseerde Muziek is aanwezig, zo ook enige producenten van geluidsdragers. Een van hen, tikt mij op de schouder:
"Heb jij de rechten van die LP die jij met Hans Dulfer hebt gemaakt?"
"????"
"Die zou ik graag opnieuw uitgeven".
De zin hiervan ontgaat mij ten ene male, want hoewel de in 1969 gemaakte live-lp een aardig tijdsbeeld geeft, wil ik over de muzikale inhoud nog geen kattebelletje naar huis schrijven.
Mijn antwoord luidt dan ook ontkennend: "Nee, daar heb ik geen behoefte aan, dat die lp opnieuw uitgegeven wordt".
Nadenken over de vraag doe ik echter wel. Waarom wil een Nederlandse producent in hemelsnaam een lp aan de vergetelheid ontrukken, die het ontrukken absoluut niet waard is? Enig denkwerk levert al snel een antwoord op deze vraag, omdat Hans Dulfer er op meespeelt en Hans is in Japan net aan het doorbreken. Van de producent is bekend, dat hij zo zijn connecties in het land van de rijzende zon heeft. Mogelijk denkt hij op deze manier een graantje mee te pikken onder het motto: 'Weten die Japanners veel'. Daar heb ik niets op tegen maar dan liever niet met muziek die mij nu toch lichtelijk het schaamrood op de kaken brengt.
Thuis gekomen bedenk ik dat er wel beter materiaal voorhanden is als er dan zo nodig iets met Hans wil uitgebracht dient te worden. In 1978 hebben Hans en ik studio opnamen gemaakt met John Engels aan de potten en pannen en wijlen Joop Scholten op gitaar. Toentertijd nooit uitgebracht. Niet omdat de muziek ondermaats was, maar omdat er geen platenmaatschappij geïnteresseerd was in onze orgel-tenor muziek met eigenzinnige trekjes.
Ik bel Hans op en deel hem mijn wedervaren mee en vraag of hij er problemen mee heeft om de opnamen uit 1978 uit te brengen. Besloten wordt dat Hans eerst een cassette zal beluisteren van het materiaal en in overleg zal treden met zijn huidige producent. Het heeft natuurlijk geen enkele zin deze voor de voeten te gaan lopen met oud materiaal en daardoor de markt te gaan verstoren. Nadat Hans zijn fiat heeft gegeven wordt de producent benaderd met de mededeling dat hij onder bepaalde voorwaarden het uit 1978 stammende materiaal uit mag brengen op zijn label. Die bepaalde voorwaarden hebben onder meer tot doel te voorkomen dat Hans zijn huidige producties op een storende wijze doorkruist worden door deze oude productie. Zo worden er duidelijke afspraken gemaakt over het hoesontwerp, de promotie en de licentierechten. Als tenslotte alles contractueel goed geregeld is, laat ik de originele studio-opnamen masteren en breng de master naar de ongeduldig wachtende producent. Opmerkelijk vind ik overigens wel, dat deze, totdat ik hem de master overhandig, de opnamen nog nooit beluisterd heeft. Het lijkt er op dat de man een blind vertrouwen in onze muzikale capaciteiten heeft. Er wordt flink vaart achter het project gezet en eind november 1995 houd ik de cd 'Express Delayed' in mijn handen, die begin 1996 gereleast zal worden.
Het is mei 1996 als Hans voor een promotietournee voor zijn nieuwe cd naar Japan afreist en daar aangekomen o.a. een van Tokio's grootste platenzaken bezoekt. Groot is zijn verbijstering als hij forse stapels van de als de 'nieuwe Dulfer cd' aangekondigde 'Express Delayed' ziet liggen. De Nederlandse producent heeft er blijkbaar evenmin als zijn Japanse distributeur veel gras over laten groeien om van Hans zijn naamsbekendheid te profiteren. Het feit dat er een financieel doekje voor het bloeden is doet Hans zijn woede wat temperen, want tenslotte is elke verkochte cd er een.
Juni 1996 dient er volgens het contract een eerste afrekening over de verkochte cd's plaats te vinden. Helaas, geen van onze bankrekeningen wordt gespekt door van de platenmaatschappij afkomstig geld. Dit ondanks het feit, dat er alleen al in Nederland in nog geen half jaar tijd al meer dan 1.800 van verkocht zijn (redelijk veel voor een "oude" Jazz cd) en de verkoop blijkens de berichten nog steeds gestaag voortgaat. Inmiddels valt uit ontvangen recensies op te maken, dat de cd ook in Duitsland uitgebracht is en wie weet waar nog meer. Mei 1997 reist Hans wederom naar Japan om daar het uitbrengen van zijn nieuwste cd luister bij te zetten. Wanneer hij een platenzaak binnenstapt ziet hij daar de 'nieuwste Dulfer cd' groot aangekondigd. Hè, dat is wel bijzonder vreemd, zijn nieuwste cd zit toch in een ander jasje. Dat klopt, want wat met grote stapels in de winkel staat is 'Express Delayed' in een nieuwe hoes, hetgeen contractueel niet toegestaan is. De producent hierover telefonisch aan de tand gevoeld en tevens gewezen op het feit dat er tot op heden nog geen cent door ons, Hans, John en mij ontvangen was, zendt op 21 mei 1997 een op 13 mei 1997 gedateerde fax waarin onder meer het volgende te lezen valt:
- "Men dacht dat men de vrijheid had de hoes te veranderen, omdat ik totnutoe (sic) nooit beperkingen in andere gevallen had gegeven. De meeste artiesten zijn al blij dat een release in Japan tot stand komt."
- "Men vindt het onbegrijpelijk dat er problemen zijn met opnames uit 1978. Dit is niet te doen gebruikelijk bij oudere opnames".
- "Deze CD van de markt halen is eigenlijk onbegonnen werk."
Het is duidelijk, er bestaat bij de Japanse distributeur weinig ontzag voor (Nederlandse) musici en tevens heeft de producent het handboek 'Hoe maak ik vrienden en goede relaties' er duidelijk niet op nageslagen.
Verder gevoerde correspondentie maakt alras zonneklaar, dat er van producenten kant weinig te verwachten valt en in september 1997 werd door ons dan ook een advocaat ingeschakeld. Na enige ten onze gunste uitgesproken tussenvonnissen, dient er per juni as. een definitieve uitspraak te komen. De lering die uit het bovenstaande verhaal te trekken valt is, dat voor sommige producenten contracten net zoveel waard zijn als het papier waarop ze gedrukt staan en dat kwalijk zakendoen niet beperkt is gebleven tot aan-de-deur verkopers en thuiswerkcentrales.

Naschrift Herbert: Inmiddels is de zaak uitgesteld tot 12 november. De rechtbanken in dit land worden overvoerd met dit soort zaken.

Naschrift Herbert 2: Wij schrijven inmiddels januari 2000 en voor ons -John Engels, Hans Dulfer en ondergetekende- is de nieuwe eeuw goed begonnen. De rechter heeft een uitspraak gedaan in onze zaak tegen Wim W. en al onze eisen gehonoreerd. Felicitaties van mede-musici waren ons deel, veelal vergezeld van de opmerking, dat wij er goed aan hebben gedaan de boosdoener eens aan te pakken. Het gaf ons wel een beetje een Robin Hood gevoel. Voelt niet slecht trouwens.



Robbery all around
Published 28/1/99

A couple of years ago when 'House' was on his highest popularity level, I was not quite interested in what was going on in this subdivision of popular music. However at a certain moment I was attended to the fact that a lot of samples were used in this kind of sound production. (I refuse to call it music and probably it is more honest to say that a lot of samples were robbed). One day someone showed me an LP, as mostly used by Deejays in those circles. The guy said that he had recognized parts of one of my cd's on the record. When I heard the recording (or better, when I was exposed to the noise) I could clearly recognize very short pieces (duration: four or five seconds) of my compositions. Of course no one had paid any royalties, for using them. Information about this matter learned me that this kind of 'sound bite' can be used without permission of the composer. So we are talking legalized robbery. Nice. I won't say that I am pleased with this situation but I have accepted the fact.

That there is something completely wrong in the 'Deejays division' of the music business never came to my mind. Simply because it's far from my interest and I have nothing to do with it. Still I had mentioned some changes. It is a fact that in the past years the names of the Deejays were appearing in bigger letters on the posters for musical events than band names. It is another fact that bands were more used as a filling in an intermission between two Deejays. And it is also a fact that musicians were complaining that they were replaced by Deejays. And the last fact is that I saw bands consisting of one or two Deejays or Scratcher's complemented with some real musicians. Even in some outskirts of the Jazz-division the Deejays/Scratcher's popped up like tulips in springtime. And which an enrichment of the music they brought! Generations of music lovers feared the scratching and rumbling of their turntables. Nowadays this is a past station. Scratching and rumbles do set the standard. You wouldn't believe your ears.

I fear that this is not the kind of hype that's just passing by because this is finally the kind of music everyone can make. When you put a record on your turntable, you hear music made by musicians. Scratch the record and suddenly you are the musician. Isn't that wonderful? And with the help of the modern techniques and equipment it is possible for even the biggest brain-damaged ape to make 'music'. Sample a hundred (four or five seconds)- particles of your favorite music. Mix this in an arbitrary sequence over a beat produced by an advanced drum-computer and you can name it your own music.

The most shocking discovery I did lately was in a conversation with the owner of one of the most renowned discotheques in Holland. The guy likes jazz ('Sorry, no business', he says) and has a couple of my Cd's. We discussed the vanishing of live-music in the club circuit. I mentioned the Deejay business and then he asked me if I knew how much money a top Deejay, mostly flew in from the States, could earn for a performance that would take only one hour and thirty minutes? I didn't have the slightest idea but in my vision $ 1.000 seemed already overpaid for what a Deejay is doing. His answer was flabbergasting, between $10.000, -- and $ 13.000, -- for one hour and a half, without the expenses. These robbers who are showing off with other peoples feathers are earning more money in half a day than most musicians in half a year. (For the record: Dutch top Deejays are making between $2.000, -- and $3.000, -- for the same one hour and a half).

Well I learned the lesson quickly and you will probably understand why you won't see me dragging with my Hammond that often anymore. I have bought a nice attache-case and filled it with good records of my favorite organ players. When a club asks me for a gig, I pick up my case, put the records on the turntable scratch them (most of them are already pre scratched) a little bit and everyone is happy. Most people don't hear the difference and I don't hurt my back.


Previous Columns/Vorige columns 2013 2012 2011 2010 2009 2008 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 2000 1998
Infopage Songbook for Hammondorgan News & Reviews CD's for sale