Previous
Columns 1999 Ze doen het weer Vraag: Hoe verdien je poen met een cd? Robbery! Misschien is het u ontgaan, mogelijk besteed u er geen aandacht aan, wellicht wenst u er niet mee geconfronteerd te worden maar er bestaat desalniettemin een heus jazzmagazine in Nederland. Deze op fraai papier gedrukte uitgave verschijnt onder de naam Jazz Nu. Al eens eerder heb ik betoogd het kwaliteitsniveau van de landelijke jazz pers -zover daar dan sprake van is - erbarmelijk te vinden. Jazz Nu slaagt er echter met regelmaat in nieuwe dieptepunten te bereiken. Hun laatste wapenfeiten liegen er dan ook niet om. Het verscheiden van jazz grootheid, vibrafonist Milt Jackson is aanleiding tot een kort in memoriam in de november kolommen van Jazz Nu. Daarbij wordt een foto van de ons ontvallene afgedrukt met als onderschrift ‘Milt Jackson'. Nadere beschouwing van deze foto op paspoortformaat doet echter de wenkbrauwen fronsen. Milt Jackson speelde toch geen trompet? Nou ja, je weet maar nooit bij jazzmuzikanten, die zijn vaak noodgedwongen van alle markten thuis. Ook lijkt de afgebeelde niet echt op de Milt Jackson, die ik een paar maal van nabij heb meegemaakt. Even een expert raadplegen. Deze hoeft maar één blik op de foto te werpen om tot de conclusie te komen dat hier niet Milt Jackson is afgebeeld maar de eveneens in het hemelse orkest spelende trompettist Clifford Brown. Slordig. Eveneens slordig is de recensent die de nieuwe Hans Dulfer cd: ‘Papa Has Got A Brand New Sax' in hetzelfde november nummer bespreekt. In de recensie over deze live in Japan opgenomen cd, valt o.a. te lezen dat Hans ook ruimte gunt aan zijn mede-musici. Tot mijn verbazing lees ik, dat tot de uitverkorenen onder die mede-musici aan wie soleer ruimte wordt gegund o.a. Rinus Groeneveld behoort. Rinus Groeneveld? Ik wist niet dat Rinus met Hans mee naar Japan was gevlogen om daar het Dulferiaanse evangelie mee te helpen verspreiden. Navraag bij Rinus leert snel, dat dit ook niet het geval is geweest en dat de betrokken solist hier tenorsaxofonist Boris van der Lek betreft, Hans vaste muzikale maatje. Ja, zo komen de misverstanden in de wereld. Je gaat je natuurlijk wel afvragen in hoeverre de rest van de inhoud correct is. Een vraag die eerder bij mij opkwam toen ik in een nummer van vorig jaar iets las over de vibrafonist Oscar Peterson. Mij bekruipt dan het gevoel dat de redactie van Jazz Nu zijn lezers niet helemaal serieus wenst te nemen. Een gevoel dat ernstig werd versterkt door een over een zevental pagina's uitgesmeerde reportage over ‘De kleren van de ‘Jazzo'. Deze reportage verscheen in het juli/augustus nummer van vorig jaar, maar ik meen daar in het licht van het bovenstaande toch nog de aandacht op te mogen vestigen. Ik heb toen onderstaande, en uiteraard niet geplaatste, brief aan de redactie van Jazz Nu doen toekomen. Redactie Jazz Nu Pb. 28009 3828 ZG HOOGLAND T.a.v. Rubriek Brieven Amsterdam, 1 juli 1998 Geachte redactie, 236 grammen, met de nietjes mee, woog het juli/augustus nummer van Jazz Nu. Een blad van enig gewicht is de dan gewettigde veronderstelling. Lezing van de inhoud doet vermoeden dat er achter de 2 een komma geplaatst dient te worden om het inhoudelijk gewicht van Jazz Nu in cijfers te kunnen weergeven. Het summum van deze gewichtloosheid vormt in dit nummer het godbetert zeven pagina's lange artikel ‘De kleren van de jazzo'. Met dit artikel scoort de redactie ongetwijfeld zeer hoog in de top tien aller tijden van "Lulkoek waar wij niet op zitten te wachten". Het ergerlijkste aan deze redactionele onzin is dan nog het feit, dat hier aan de totaal oninteressante kleding van Rinus Groeneveld aandacht wordt besteed, terwijl de redactie de laatste drie jazz cd's van deze grootse saxofonist onbesproken heeft gelaten. Noch ‘Nothing to be afraid of', noch ‘Watch out for the Jazzpolice' noch ‘Cut the Crap', waarop een meer dan twintig minuten durend duel tussen Benjamin Herman en Rinus te beluisteren valt, werden blijkbaar waardig bevonden voor redactionele aandacht. Nee, in de kolommen van Jazz Nu duik je blijkbaar pas op wanneer je klant bent bij Zeeman of C&A. Bij de eerste de beste gelegenheid, dat ik mij een nieuw pinkelhoutje, borstrok of sokophouders heb aangeschaft zal ik de redactie onverwijld van deze uitbreiding van mijn outfit in kennis stellen. Met het uitkomen van een nieuwe cd zal ik de redactie dan ook niet meer lastig vallen, want inmiddels ben ik er achter waar bij Jazz Nu de echte interesses liggen. Gaat u zich maar kalmpjes zitten schamen. Met vriendelijke groeten, Herbert Noord. Antwoord: Over de ruggen van de musici! Published 22/4/99 Een paar jaar geleden werd er een 'Dag van de Nederlandse Jazz' in Utrecht georganiseerd.
De fine fleur van de Nederlandse Jazz en Geïmproviseerde Muziek is aanwezig, zo ook
enige producenten van geluidsdragers. Een van hen, tikt mij op de schouder: Naschrift Herbert 2: Wij schrijven inmiddels januari
2000 en voor ons -John Engels, Hans Dulfer en ondergetekende- is de nieuwe eeuw goed begonnen.
De rechter heeft een uitspraak gedaan in onze zaak tegen Wim W. en al onze eisen gehonoreerd.
Felicitaties van mede-musici waren ons deel, veelal vergezeld van de opmerking, dat wij er goed
aan hebben gedaan de boosdoener eens aan te pakken. Het gaf ons wel een beetje een Robin Hood gevoel.
Voelt niet slecht trouwens. Robbery all around A couple of years ago when 'House' was on his highest popularity level, I was not quite
interested in what was going on in this subdivision of popular music. However at a certain
moment I was attended to the fact that a lot of samples were used in this kind of sound
production. (I refuse to call it music and probably it is more honest to say that a lot of
samples were robbed). One day someone showed me an LP, as mostly used by Deejays in
those circles. The guy said that he had recognized parts of one of my cd's on the record.
When I heard the recording (or better, when I was exposed to the noise) I could clearly
recognize very short pieces (duration: four or five seconds) of my compositions. Of course
no one had paid any royalties, for using them. Information about this matter learned me
that this kind of 'sound bite' can be used without permission of the composer. So we are
talking legalized robbery. Nice. I won't say that I am pleased with this situation but I have
accepted the fact. That there is something completely wrong in the 'Deejays division' of the music business
never came to my mind. Simply because it's far from my interest and I have nothing to do
with it. Still I had mentioned some changes. It is a fact that in the past years the names of
the Deejays were appearing in bigger letters on the posters for musical events than band
names. It is another fact that bands were more used as a filling in an intermission between
two Deejays. And it is also a fact that musicians were complaining that they were replaced
by Deejays. And the last fact is that I saw bands consisting of one or two Deejays or
Scratcher's complemented with some real musicians. Even in some outskirts of the
Jazz-division the Deejays/Scratcher's popped up like tulips in springtime. And which an
enrichment of the music they brought! Generations of music lovers feared the scratching
and rumbling of their turntables. Nowadays this is a past station. Scratching and rumbles
do set the standard. You wouldn't believe your ears. I fear that this is not the kind of hype that's just passing by because this is finally the kind
of music everyone can make. When you put a record on your turntable, you hear music
made by musicians. Scratch the record and suddenly you are the musician. Isn't that
wonderful? And with the help of the modern techniques and equipment it is possible for
even the biggest brain-damaged ape to make 'music'. Sample a hundred (four or five
seconds)- particles of your favorite music. Mix this in an arbitrary sequence over a beat
produced by an advanced drum-computer and you can name it your own music. The most shocking discovery I did lately was in a conversation with the owner of one of the
most renowned discotheques in Holland. The guy likes jazz ('Sorry, no business', he says)
and has a couple of my Cd's. We discussed the vanishing of live-music in the club circuit. I
mentioned the Deejay business and then he asked me if I knew how much money a top
Deejay, mostly flew in from the States, could earn for a performance that would take only
one hour and thirty minutes? I didn't have the slightest idea but in my vision $ 1.000
seemed already overpaid for what a Deejay is doing. His answer was flabbergasting,
between $10.000, -- and $ 13.000, -- for one hour and a half, without the expenses. These
robbers who are showing off with other peoples feathers are earning more money in half a
day than most musicians in half a year. (For the record: Dutch top Deejays are making
between $2.000, -- and $3.000, -- for the same one hour and a half). Well I learned the lesson quickly and you will probably understand why you won't see me
dragging with my Hammond that often anymore. I have bought a nice attache-case and
filled it with good records of my favorite organ players. When a club asks me for a gig, I
pick up my case, put the records on the turntable scratch them (most of them are already
pre scratched) a little bit and everyone is happy. Most people don't hear the difference and
I don't hurt my back. |
Infopage | Songbook for Hammondorgan | News & Reviews | CD's for sale |